مي گويند بنويس از شلمچه، از عروج راهيان نور از آن سرزمين ملکوتي که اگر سعادت داشته باشي هزار بار که بروي شايد تازه دلت صدا را پيدا کند. از آن دياري که محل اتصال به خداست و تا کربلاي حسيني فاصله اي ندارد از آن دياري که در آنجا عده اي از سبکبالان عاشق به لقااالله پيوستند. ولي نمي توانم بنويسم. از هرکجا که شروع کنم هيچگاه به انتهاي دل نوشته ام. نمي رسم. مگر مي شود دل نوشته اي پايان نداشته باشد چگونه مي تواني از شلمچه از غروب سرخش از بوي خاکش از خاکي که زير پايت هست بنويسي؟ چگونه مي تواني از خاکي بنويسي که بوي شهيد مي دهد؟ چگونه مي تواني در اين سرزمين گام برداري ولي دل شيدا و بي قرارت آرام نگيرد؟ فاش مي گويم نمي توانم شلمچه را با يک بار دو بار آمدن دريابي. ولي اين را مي دانم که تو براي خاک برداري به اين سرزمين نمي روي هدفت تسکين درد عاشقي است. نه خاک برداري......

سلام دوست عزيز
به روزم
منتظرحضورسبزتون هستم
التماس دعا...
[گل][گل]